Pożegnanie legendy. Odszedł jeden z najstarszych stołecznych dziennikarzy sportowych

Pogrzeb Witolda Jana Duńskiego odbył się 4 sierpnia. Wybitnemu redaktorowi w ostatniej drodze towarzyszyła rodzina oraz liczne grono znajomych i sportowców m.in. Janusz Pyciak-Peciak, Wanda Wąsowska, byli prezesi Polskiego Związku Jeździeckiego, a z Krakowa przyjechał prezes tamtejszego klubu jazdy konnej 83-letni Włodzimierz Wowa Brodecki.

Witold Jan Duński urodził się 19 listopada 1931 roku w Warszawie, w 1953 roku ukończył studia na wydziale filozoficzno-społecznym i filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Dziennikarski debiut zaliczył w tym samym roku na łamach „Głosu Wybrzeża”, potem pracował kolejno w „Nowej Wsi”, "Przeglądzie Sportowym" (1956-1970 roku), by 1 kwietnia zostać powołanym na redaktora naczelnego kultowego czasopisma sportowego, jakim był wówczas „Sportowiec”.

Czytaj także: Streaming wygra też w sporcie. Paweł Wilkowicz o pracy w Viaplay i nie tylko

Byłby nim jeszcze długo, gdyby nie sprzeciw wobec decyzji władz o niewysyłaniu polskich sportowców na igrzyska XXIII olimpiady w Los Angeles w 1984 roku. Pozbawiony funkcji kierowniczej, nie zerwał z umiłowanym zawodem, pracując w Interpressie, „Wiadomościach sportowych” i „Expressie Wieczornym-Kulisach”.

Trzykrotnie przyznano mu w latach 1965-1968 oraz 1973 „Złote Pióro” - najwyższą nagrodę w konkursie Klubu Dziennikarzy Sportowych Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Jego pasją było jeździectwo, lekkoatletyka i pięciobój nowoczesny.

Do historii dziennikarstwa polskiego przeszedł m.in. za stworzenie Ilustrowanej Encyklopedii Polskich Medalistów Olimpijskich i Paralimpijskich „Od Paryża 1924 do Sydney 2000”, „Ilustrowanej Encyklopedii Polskich medalistów Olimpijskich i Paraolimpijskich” (2001), „Od Paryża 1924 do Aten 2004” (2005) oraz Leksykonu Polskiego Jeździectwa „Konno po sławę”.

Duński był także autorem książek: „Cnoty i błędy” (1989), „Twarzą do ziemi” (1989), „Ucieczka w życie, historia niepełnosprawnych” (1996). Współautor z Arturem Jaroszewskim i Tadeuszem Olszańskim książki „Jak zostać mistrzem” (1972), był także autorem scenariusza do filmu dokumentalnego „Troje na wodzie” (1986).

W uznaniu zasług odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 27 lipca w wieku 93 lat. 

Źródło: PAP