W tradycyjnych mediach masowych, takich jak telewizja, radio czy niegdyś prasa, stosowano stosunkowo proste wskaźniki efektywności, oparte głównie na określeniu dotarcia i pokrycia grupy docelowej. Wskaźniki takie jak liczba lub siła emisji, zasięg czy częstotliwość umożliwiały oszacowanie, ile razy przekaz mógł dotrzeć do określonej części grupy docelowej. Wynikało to z jednokierunkowego charakteru tych kanałów, ograniczającego możliwość precyzyjnego śledzenia interakcji odbiorców.