"Nie ma czegoś takiego jak środowisko dziennikarskie", czyli jak było kiedyś, a jak jest dziś [FELIETON]

mamusia w wiadomy sobie sposob pchnela gorylatko na dziennikarza podobalo sie i stal sie zerem

Kiedyś było tak, że w latach 90. wziąłem udział w konkursie na dziennikarza w lokalnym oddziale GW. Byłem wtedy uczniem I klasy liceum o profilu dziennikarskim. Wygrałem ten konkurs wraz z dwoma innymi osobami, a w redakcji wielkie zdziwienie, że do pracy załapały się 2 dorosłe osoby i nastolatek, którego nikt w redakcji nie traktował poważnie. Aczkolwiek to była niezła szkoła życia, łącznie z pisaniem sprostowań, delegacjach na które jeździło się PKSami, żeby uzbierać potrzebne informacje.
Ale już wtedy koledzy i koleżanki ze "środowiska dziennikarskiego" ordynarnie kradli materiały przygotowane przez "młodego" i puszczali pod własnym nazwiskiem.
Potem studnia dziennikarskie, redakcyjne praktyki w ogólnopolskim tygodniku opinii i regionalnej rozgłośni PR. I co? Mój najlepszy tekst na koniec praktyk w tygodniku poszedł jako zbiorowa praca kilku redaktorów, mnie nawet nie podpisali jako "współpraca". Z kolei kolega, który kończył właśnie praktykę w radiu, a ja ją zaczynałem ostrzegł mnie, żebym swoje materiały szyfrował, ukrywał, hasłował, bo szczególnie jeden sławny pan redaktor lubi sobie zrobić użytek z tego, co młodzi mu nagrają i zmontują, a za to przytulić kasę i pochwałkę od prezesa.
Takie to jest "środowisko", że za kasę zrobią wszytko, a legendarne opowieści z mchu i paproci, że jeden radiowiec udostępniał koledze z konkurencji swój materiał audio, bo tamtemu nawalił minidisc, możecie sobie włożyć w tylne gniazdo mikrofonowe między pośladkami.
Żyję z pisania, ale tzw środowisko może mi skoczyć tam, gdzie pan dziennikarz może mnie w d.pę pocałować.

G... prawda .
Było tak samo źle.
Ludzie nie mieli dostępu do prawdziwych informacji